Ożenek

Aktorstwo jest siłą tego przedstawienia. Na scenie widzimy Julię Wyszyńską, Barbarę Dziekan, Krystynę Tkacz, Pawła Domagałę, Krzysztofa Dracza, Krzysztofa Stelmaszyka, Andrzeja Konopkę, Sławomira Packa oraz Jędrzeja Taranka. Każda aktorka i każdy aktor wykreował swoją postać z największym dopieszczeniem, nie przerysowując swojego bohatera. Nie sposób wskazać kto był najbardziej barwny na scenie, bo każdy dał z siebie wszystko i na każdego patrzyło się z wielką przyjemnością. Odtwórcy ról wzmocnili komizm historii dzięki zachowaniu swoich postaci w określonych sytuacjach, więc jeżeli czegoś nie dopowiedzieli, to dograli mimiką bądź ruchem, gestem.Kostiumy Doroty Roqueplo przeniosły widzów w świat XIX wieku. Łączyły one elegancję z ciekawą dla oka kolorystyką. Mężczyźni oczywiście nosili kapelusze i każdy z nich miał doczepione bokobrody. Scenografia Zuzanny Markiewicz nie wchłonęła aktorów. Na scenie leżały kolorowe dywany, stały dwa krzesła i dwie sofy.
W gogolowskiej komedii Agafia Tichonowa (Julia Wyszyńska) ma spośród czterech kandydatów wybrać sobie męża. Kobiecie zależało na tym, aby byli to mężczyźni z domów szlacheckich, gdyż nie chciała wychodzić za kupca. Na początku bohaterka nie umie się zdecydować, ale intrygant Koczkariew (Krzysztof Dracz) pomaga jej podjąć decyzję i kobieta wybiera serdecznego przyjaciela Koczkairewa – Podkolesina (Paweł Domagała). Na początku narzeczeni przypadają sobie do gustu i mają jechać do cerkwi, aby sformalizować związek, ale mężczyznę dopadają obawy i ucieka.

Zuzanna Styczeń, Dziennik Teatralny Warszawa, 3.09.2022

Na Gajosa (reżysera), czy na Gogola (autora), a może na aktorów? Jedno nie wyklucza drugiego, trzeciego również nie. “Ożenek” w reżyserii Janusza Gajosa w Och-Teatrze działa trochę jak lekarstwo, ale lekarstwo o wydłużonym okresie działania. Zawsze czasy są marne, wiedział o tym Nikołaj Gogol, wie doskonale Gajos. Marność czasów można jednak neutralizować. Sztuką, śmiechem i mądrością. Śmiech jest jednak trudny, jeżeli nie neutralizuje marności, która jest wieczna. U Gogola śmiech jest zatruty, u Gajosa – przenikliwy. Śmiejemy się po wierzchu, bo na scenie jest po prostu zabawnie, a aktorzy grają wspaniale, ale to przecież w gruncie rzeczy tragedia, nie komediodramat.

Łukasz Maciejewski, www,interia.pl, 19.07.2022

Znakomita sztuka trafiła w ręce mistrza sceny i słowa, ale przede wszystkim aktora z doskonałym poczuciem humoru – Janusza Gajosa. “Ożenek” Mikołaja Gogola w Och-Teatrze to wypadkowa talentu i niezłego poczucia humoru.

– Jest takie powiedzenie, że trzeba wziąć dobrych aktorów, pozwolić im grać i to już będzie wszystko – mówił przed premierą Gajos. Przepis prosty, więc dlaczego nie wszystkie przedstawienia w teatrach w Polsce i na świecie się udają? Bo kluczowa jest definicja “dobrego aktora”. Tych w Och-Teatrze udało się skompletować prawie w 100 proc.

W “Ożenku” oprócz wspomnianej wcześniej Krystyny Tkacz, nagrodzić warto całą męską część obsady. Nieśmiałym Podkolesinem w spektaklu jest Paweł Domagała (idealny do tej roli), charyzmatycznym Koczkariewem świetny Krzysztof Dracz (to było wyjątkowe zadanie, bo w 1995 roku z tą rolą w Powszechnym mierzył się sam Gajos), a Jajecznicą – Krzysztof Stelmaszyk (duży talent komediowy). Są też Anuczkin (w tej roli Sławomir Pacek), Żewakin – Andrzej Konopka oraz Stiepan, którego gra Jędrzej Taranek. Panowie różnią się, ale łączy ich jedno. Narcyzm. Gogol w fantastyczny sposób się z nim rozprawia, a pomaga mu w tym poczucie humoru reżysera.

Jakub Panek, wp.pl, 9 czerwca 2022